Tiki Time #11

Het was alweer enige tijd geleden dat we bij elkaar hadden gezeten voor een avondje met het Tiki Time etiket, maar op 20 februari was het dan toch eindelijk weer eens zover. De elfde editie als ik het wel heb. We hadden best een grote groep: 11 volwassenen, 2 kinderen en 2 katten. We waren van plan een beetje op tijd te beginnen, maar mede door het al na drie ijsklontjes vakkundig slopen van de ijscrusher door ondergetekende duurde het allemaal iets langer.

Uiteindelijk zijn er zes alcoholische cocktails en een bowl genuttigd, plus enkele alcoholvrije in verband met zwangerschap en autorijden. En daarnaast een verdwaald biertje. Ook waren er traditiegetrouw enige lekkere hapjes, waarvoor dank.

Rick beet de spits af met de Zombie Colonel, die hele lekkere cocktail met maar liefst 14 verschillende ingrediënten. Al een keer eerder ergens getest, onder andere op Pukkelpop. Heerlijk ding, is al dat werk gewoon waard.

Bart en Lonn hadden een nieuw boekje op de kop getikt, en probeerden wederom een cocktail met een bananensmaak. De vorige keer pakte die niet heel goed uit; deze keer wel. Het drankje heette de Havana Banana Fizz. Ik heb het recept hier niet bij de hand, en de precieze smaak is me wat ontschoten inmiddels, maar hij was prima.

Daarna mocht ik zelf aan de slag. Ik had geopteerd voor een variatie op de Aurora Bora Borealis, de Honu Iti. Voor de gelegenheid had ik besloten mijn dierbare blikje Coco López aan te breken. Aparte smaak, maar zeer goed te drinken vond ik zelf.

Peter en Fred waagden zich vervolgens beiden aan een cocktail uit Sippin’ Safari, respectievelijk de Pina Paradise en de Guatemala Cooler. Het wordt bijna saai om te zeggen, maar ook deze waren de moeite waard. Nog geen enkele tegenvallende cocktail tot dusver de hele avond.

De volgende zou ook per definitie al niet tegen gaan vallen, want dat was gewoon een all-time classic. Chris verzorgde voor iedereen een Daiquiri. En die is niet voor niets wereldwijd (al bijna een eeuw ofzo?) bijzonder populair.

Ehm, en toen wilden we nog een Vulcano toe. Maar de fles waarin alles even van tevoren in was voorgemixt bleek al half leeg te zijn. Gebruikt bij een andere cocktail. De Pina Paradiso bleek ook gedeeltelijk een Vulcano als ingrediënt gehad te hebben. Dat betekende dat de Vulcano niet echt een Vulcano ging worden, maar een, eh…Pipa Vulcano Paradise. Ofzo. Naja. Traditioneel was de bowl zo leeg, dus het zat wel goed blijkbaar.

En toen was het ijs op, en was het laat genoeg. Mijn conclusie is dat het weer ouderwets gezellig was, alleen maar lekkere hapjes en drankjes, en dat we dat gewoon zomaar nog een keer zouden kunnen doen. Mijn dank aan gastheer en -dame Bart en Lonn!