In een onooglijke, verdiepte parkeergarage van het Radisson Blu Hotel in Hamburg vinden wij donderdag 17 juni 2010 ons paradijs: Trader Vic’s Hamburg.

Na dagen in Berlijn het moeten doen met Mai Tai Mai Tai Mai Tai voor de plebs, is het hoogste tijd voor de enige echte TV.

Een vriendelijk onthaal en de tiki-omgeving doen ons de buitenkant al snel vergeten en een Kamaaina en een Tiki Puka Puka staan snel op tafel, samen met een pittig kokossoepje van het buffet.

Suffering Bastard en een Scorpion volgen met nog meer buffethapjes en natuurlijk komt ook de Mai Tai in tweevoud op tafel.

We kunnen natuurlijk de toko niet verlaten, zonder leuke hebbedingetjes in de vorm van 2 kokosnootjes, een vaas ofwel Fog Cutter, 3 Moai bowl en een Scorpion Bowl anno 1963 mee te nemen. En een heleboel frutsels die we toegestopt kregen.

Zeker voor herhaling vatbaar! Wat is TV’s toch fijn! Eerlijkheid gebiedt wel te zeggen, dat de Mai Tai in London nog lekkerder was.

Jeroen beet dit keer de spits af met een Beachbum Berry original, de Burma Shave. We kennen Jeroen als een groot Tom Waits fan, dus dit was een cocktail met zijn naam erop. Of het drankje vernoemd is naar het nummer van ome Tom, of de scheerschuim waar dat nummer dan weer naar is vernoemd, werd niet helemaal duidelijk. Toch hebben we Foreign Affairs even opgezet terwijl de cocktail werd opgediend want met een moppie Tom Waits is natuurlijk nooit iets mis (sic). Deze cocktail heeft als speciaal ingrediënt lychee nut puree. Jeroen had dit volgens eigen zeggen vers willen maken, maar de Sultan had geen verse lychee’s voorradig, bummer. Ik moet zeggen dat met lychee’s uit blik deze cocktail echt erg lekker was. De originals van de Bum kunnen mij niet altijd bekoren maar dit was echt een schot in de roos, hulde voor J. de Strandkammer en de Bum.

Hierna ging ik aan de slag met de Kikuya Lapu, een cocktail van Bob Esmino, een oude barman van Steve Crane aan wie in Sippin’ Safari een heel hoofdstuk wordt gewijd. De roze kleur op de tekening die van de cranberrysap had moeten komen kwam niet helmaal overeen met mijn eindresultaat maar het pakte mijns inziens toch prima uit. Ik had mezelf een paar veranderingen in het originele recept toegestaan wegens het ontbreken van de juiste rums. Het belangrijkste verschil was de Bacardi 151 die ik niet had (there’s a surprise) en was ingewisseld voor Lemon Hart 151 Demerara. Ik denk niet dat de cocktail daar veel slechter van geworden is. Naar mijn idee kan je ook nooit fout gaan met de honing/passievrucht combinatie waaruit de zoete component van dit drankje bestond. Sassie serveerde hierbij haar uitstekende samosa’s, deegflapjes gevuld met currygroenten met een mango chutney erbij, yum.

Toen was het de beurt aan Sippin’ Svalby en mr. Pisco voor hun eerste drankje, ook uit het nieuwe boekje, de Tradewinds. Deze variatie op de door ons zo geliefde Coconaut werd door iedereen hartelijk ontvangen. Iets frisser dan de Coconaut en erg lekker met de apricot brandy die erin ging. Ook de hapjes, zelf gerookte kip en dadels gevuld met cream cheese waren erg lekker en paste goed bij de cocktails.

Jeroen verzorgde vervolgens een Opaka Raka die hij hieronder al eerder blogde, zonder smurfenmoai, maar wel erg lekker. Deze cocktail had voor de verandering eens gin als basis in plaats van rum. De Fee’s whiskey barrel aged bitters gaven dit drankje een heerlijke bite. Weer een winnaar.

De Voyager van Robert Hess was het 2^e drankje van Svalby en Pisco. Een lekker drankje met een nerdy naam, dat kan door ons cocktailnerds natuurlijk alleen maar gewaardeerd worden. Bénédictine is een likeur die je niet veel tegenkomt in Tikidrankjes, maar werkte hier uitstekend.

Toen was het tijd voor de Volcano. Altijd prima, maar nu met iets meer suiker voor de zoetekauwen onder ons en een paar scheutjes Peychaud’s bitters wat verrassend goed werkte in deze bowl. Inmiddels begon het al behoorlijk laat te worden maar de dorst was nog niet gelest. Met een Nui Nui, die bij ons in huis inmiddels de status van klassieker heeft bereikt, sloten we deze avond af. Het was weer een bijzonder fijne Tiki Time. Allen bedankt en op naar #13!

Ik zou er een uitgebreide boekrecensie van kunnen maken, maar dat doe ik niet. Een boekje dat het beste (en verbeteringen) bevat van twee toonaangevende tiki cocktailboeken en daarbovenop nog eens zo’n 100 nieuwe recepten, heeft geen verdere toelichting of aanbeveling nodig. Het ziet er daarnaast nog eens prachtig uit (hoewel ik de oude ringband nog steeds handiger vind). Gewoon kopen dus, zeker als je de Grog Log en Intoxica nog niet hebt.

Nu wil het lot toevallig dat we aanstaande zaterdag wederom bij elkaar gaan komen voor een hapje en een drankje. Eh, drankjes. Het lijkt enigszins aannemelijk dat ik niet de enige ga zijn die iets uit dit nieuwe boekwerk gaat serveren. De afgelopen keer was ik uit tijdnood niet aan voorproeven toegekomen, en dat wilde ik dit keer voorkomen (ook al pakte het gelukkig goed uit). Ik heb dus al een paar (nieuwe) receptjes geprobeerd. Het is zeer waarschijnlijk dat ik zaterdag aan ga komen zetten met de Opaka Raka. Dus kiezen jullie even een ander, okee?

Tijdens een kraambezoekje gisteravond bij mensen die zaterdag afwezig zullen zijn (ook hier gefeliciteerd!) merkte Peter zeer scherp op dat Junipero Gin hem toch direct wel heel sterk deed denken aan juniper berries (goh!), jeneverbessen, en dus jenever. Hoe zou ie smaken met jenever in plaats van (Tanqueray) gin? Het is tenslotte familie. Dat leek me leuk om te proberen, met de beste graanjenever van de hele wereld, uut Grunn. Ehm, nee. Het drankje verliest z’n bite (en smaak), waarschijnlijk omdat de jenever minder sterk is (35% in plaats van 47,3%). Niet onaardig verder, maar hou gewoon het recept uit het boekje aan. Misschien dat de hoeveelheid jenever verhogen helpt, maar ik vermoed dat dat de smaak niet bevordert.

Hoe komt ie zo blauw? Nee, geen blue curacao. Het is de blauwe kleurstof van de Smurfenmoai.

Tot zaterdag!

Uiteindelijk zijn er zes alcoholische cocktails en een bowl genuttigd, plus enkele alcoholvrije in verband met zwangerschap en autorijden. En daarnaast een verdwaald biertje. Ook waren er traditiegetrouw enige lekkere hapjes, waarvoor dank.

Rick beet de spits af met de Zombie Colonel, die hele lekkere cocktail met maar liefst 14 verschillende ingrediënten. Al een keer eerder ergens getest, onder andere op Pukkelpop. Heerlijk ding, is al dat werk gewoon waard.

Bart en Lonn hadden een nieuw boekje op de kop getikt, en probeerden wederom een cocktail met een bananensmaak. De vorige keer pakte die niet heel goed uit; deze keer wel. Het drankje heette de Havana Banana Fizz. Ik heb het recept hier niet bij de hand, en de precieze smaak is me wat ontschoten inmiddels, maar hij was prima.

Daarna mocht ik zelf aan de slag. Ik had geopteerd voor een variatie op de Aurora Bora Borealis, de Honu Iti. Voor de gelegenheid had ik besloten mijn dierbare blikje Coco López aan te breken. Aparte smaak, maar zeer goed te drinken vond ik zelf.

Peter en Fred waagden zich vervolgens beiden aan een cocktail uit Sippin’ Safari, respectievelijk de Pina Paradise en de Guatemala Cooler. Het wordt bijna saai om te zeggen, maar ook deze waren de moeite waard. Nog geen enkele tegenvallende cocktail tot dusver de hele avond.

De volgende zou ook per definitie al niet tegen gaan vallen, want dat was gewoon een all-time classic. Chris verzorgde voor iedereen een Daiquiri. En die is niet voor niets wereldwijd (al bijna een eeuw ofzo?) bijzonder populair.

Ehm, en toen wilden we nog een Vulcano toe. Maar de fles waarin alles even van tevoren in was voorgemixt bleek al half leeg te zijn. Gebruikt bij een andere cocktail. De Pina Paradiso bleek ook gedeeltelijk een Vulcano als ingrediënt gehad te hebben. Dat betekende dat de Vulcano niet echt een Vulcano ging worden, maar een, eh…Pipa Vulcano Paradise. Ofzo. Naja. Traditioneel was de bowl zo leeg, dus het zat wel goed blijkbaar.

En toen was het ijs op, en was het laat genoeg. Mijn conclusie is dat het weer ouderwets gezellig was, alleen maar lekkere hapjes en drankjes, en dat we dat gewoon zomaar nog een keer zouden kunnen doen. Mijn dank aan gastheer en -dame Bart en Lonn!

Dat betekent natuurlijk niet dat je het meteen moet opgeven, want er zijn meer wegen die naar Rome leiden. In mijn tomeloze enthousiasme ben ik meteen gaan zoeken naar andere online winkeltjes die hetzelfde spul verkochten. Na een paar sites te hebben gevonden die ook niet leverden, kwam ik er uiteindelijk toch eentje tegen die dat wel deed: Baron Bob. Na het doorrekenen van de verzendkosten besloten Svalby, Pisco en ondergetekende dat we het gewoon gingen doen. Hup, ieder twee bakjes besteld. En tot mijn grote verbazing kwamen ze gisteren al binnen. Da’s nog eens vlot.

Ik vind ze schattig, maar praktisch en echt nuttig zijn ze natuurlijk niet. Het is leuk dat er iets met een leuk vormpje in je drankje rond drijft, maar je ziet ze natuurlijk alleen bij een behoorlijk heldere cocktail. En dat geldt niet voor veruit de meeste tiki-cocktails.  Op de foto hiernaast  zie je een Fog Cutter, die nog enigszins doorzichtig genoemd kan worden, maar zelfs daar is het nauwelijks te zien. Maar ze kunnen natuurlijk ook gewoon in een mojito, gezellig samen met de blaadjes munt…

Een ander idee is natuurlijk om ze van een kleurtje te voorzien. Is er niet gewoon spul te krijgen om je drinken (of eten) een leuk kleurtje te geven, maar dat de smaak verder niet beïnvloedt? Waar haal je zoiets? Wie helpt me even?

Nu heb ik ze daar in het thuisland van deze cocktail natuurlijk op vele verschillende manieren gedronken, de één duidelijk beter dan de ander. Maar ik kwam er in ieder geval achter dat die dingen best heel lekker kunnen zijn. Dat vroeg natuurlijk om verdere verkenning na thuiskomst. En dat heb ik gedaan. Ik ben eerst maar eens begonnen met een basisrecept (uit Robert Hess’ The Essential Bartender’s Guide deze keer). Heerlijk.

• 2 oz witte rum (Havana Club)
• 0,75 oz suikersiroop
• 0,5 oz vers limoensap

Schudden en strainen in een cocktailglas.

Daarna was het natuurlijk tijd om variaties uit te gaan proberen. Ik ben daar nog lang niet klaar mee, want er zijn er erg veel. Alle cocktailgidsen bevatten er wel een paar, en er zullen er ook talloze op internet circuleren. Ik heb er inmiddels een aantal geprobeerd, met name uit de boekjes van Jeff Berry.

Een aantal korte observaties:

Royal Daiquiri (Intoxica)
Zeker niet onaardig, maar de toevoeging van parfait amour maakt het er voor mijn gevoel nou niet bijster lekkerder van. Hoogstens wat rozer. Kan ook te maken hebben met het feit dat ik geen groot fan ben van parfait amour. Next!

Don’s Daiquiri (Grog Log)
Eigenlijk gewoon een reguliere daiquiri met honing in plaats van suiker. Ik vind de honing persoonlijk de smaak niet ten goede komen. Ik weet niet precies wat het is, maar het voegt bij mij niet helemaal. Het scheelt qua smaak niet veel, maar doe mij toch maar het origineel dan.

Lychee Nut Daiquiri (Grog Log)
De meest creatieve (en bewerkelijke) uit het lijstje tot dusver, door de toevoeging van hele lychees. Dat betekent dat dit dus door de blender moet, maar het is niet anders. De eerste keer ontdekte ik na afloop dat ik toch de lychees (uit blik) toch even beter schoon had moeten pulken, want er zat troep in het eindresultaat. Dat drinkt irritant. De tweede keer beter wel op gelet. Het oordeel? Mwoah. Beetje slapjes, geen hoogvlieger. Misschien als je groot lychee fan bent dat dit je ding is, maar voor mij niet helemaal. Los van het feit dat een frozen daiquiri een stuk minder prettig drinkt als je het mij vraagt.

Hemingway Daiquiri (The Essential Bartender’s Guide)
Mijn voorlopige favoriet. De toevoeging van grapefruitsap en een beetje maraschino likeur is gewoonweg briljant. De  maraschino verrijkt subtiel de smaak en de grapefruit maakt ‘m extra fris.

Gold Cup (Grog log)
Deze kende ik al langer en vind ik ook al tijden erg lekker. Dit was vaak mijn drankje om naar te grijpen als ik behoefte had aan een simpele en niet al te grote cocktail. Het is alleen zaak om niet per ongeluk uit te schieten bij het doseren van amandelextract, omdat dat dan erg snel heel erg gaat overheersen (is me wel eens overkomen). Die drie druppels zijn echt genoeg, geloof me.

Derby Daiquiri (Grog Log)
Niet doen. Jus d’orange is best lekker, maar niet in een daiquiri. Zeker niet een vol ounce op zo’n klein drankje. En waarom blenden?

Ik ben nu al benieuwd naar de inhoud van Beachbum Berry Remixed. Nog even geduld…

Oh, en ter vermaak tenslotte: echt zo verschrikkelijk slecht, hilarisch… Filmpje!

Een groot gemis bij de verschillende groentewinkeliers in Alkmaar vind ik al tijden het ontbreken van stervruchten. In Amsterdam koop je ze ongeveer op iedere straathoek, maar hier kwam ik ze maar nergens tegen. Tot afgelopen zaterdag. Tot mijn grote verbazing zag ik die dingen opeens liggen bij de Sultan. Hup, meteen eentje scoren dus. Qua smaak stellen die dingen niet zo bijster veel voor, maar als garnering zijn ze subliem. Tijd voor een foto voor het blog. Nu nog een drankje.

Volgens mij heb ik tegenwoordig een nieuw favoriet weblog, te weten A Mountain of Crushed Ice. Een bijzonder leuke en gevarieerde site als je het mij vraagt met veel interessante recepten. En veel tiki. Daar ging ik hedenavond dus maar weer eens iets van proberen. De keuze is gevallen op de Polynesian Triangle. Waarom die? Leek me lekker, niet te ingewikkeld, gewoon proberen dus. En lekker is ie.

Ik moest traditioneel natuurlijk een beetje smokkelen met de ingrediënten. Dat lijkt wel traditie te worden, maat gaat me tegenwoordig ook steeds beter af. Oefening baart kunst, gok ik. De custom-made vanillesiroop had ik natuurlijk niet, en ook geen spiced rum uit New Orleans. De andere rums wel uit dezelfde familie, maar een ander merk. Nu gokte ik dat het gebruik van andere merken en gewone vanillesiroop niet zo’n bezwaar zou zijn, maar de bite van de kruiden wilde ik er wel bij hebben. In plaats van er peper of chilipoeder bij te pleuren (geeft alleen maar troep in de cocktail), heb ik alle ingrediënten eerst even laten weken met een rode peper en die daarna mee geschud. En dat heeft geholpen. Er zit een licht pittige bijsmaak aan de cocktail, maar niet te prominent. De spiced rum zelf heb ik vervangen door Appleton V/X.

En lekker is ie dus. Zoals al op de site vermeld bij de erboven genoemde Ancient Mariner, smaakt ie een beetje als het lichte en fruitiger broertje van de Mai Tai. Maar dan met een subtiel pittig tintje dat ‘m helemaal af maakt. Best verkwikkend. Helemaal niet verkeerd dus.

Zo zag ie er bij mij uit:

• ¾ oz vers limoensap
• 0,5 oz grapefruitsap
• 0,5 oz  vanillesiroop
• 1 dash Fee’s Whiskey Barrel-aged bitters
• 1 oz El Dorado 12 Yr
• 1 oz Rhum J.M
• 0,5 oz Appleton V/X
• 1 rode peper

Schudden en strainen in een glas gevuld met crushed ice.

Weer terug uit het land van mojito’s, daiquiri’s en piña colada’s. Zoals verwacht heb ik me redelijk tegoed kunnen doen aan met name deze drie cocktails. De score komt op zo’n 40 mojito’s, 15 daiquiri’s en ook ongeveer 15 piña colada’s. Plus nog een aantal andere ter variantie. De kwaliteit was, ook niet verrassend, wisselend. In de hotels, en zeker de all-inclusive, kan je vaak maar beter een biertje bestellen, maar op terrasjes en in barretjes is de kwaliteit vaak prima gebleken. Op sommige plekken wordt de suiker ook vers voor je uit het suikerriet geperst, helemaal tof! De daiquiri in El Floridita viel helaas enigszins tegen (lees: toeristenfuik), maar was wel de duurste van de hele vakantie (tegen de 5 euro). De mojito van La Bodeguita del Medio heb ik helaas aan me voorbij moeten laten gaan. De reden dat de balans zo extreem is uitgevallen richting de mojito en niet de daiquiri is dat ze de laatste vaak in een blender pleurden…zonde van de smaak.

Wat betreft andere cocktails, heb ik weinig nieuws ontdekt. De enige die nog enigszins interessant bleek, was een rum-gebaseerde white russian genaamd Trinidario in het hotel bij Trinidad. Maar die was eigenlijk stiekem minder lekker dan een gewone white russian. Creatief zijn ze daar niet echt helaas, of ik heb het gewoon niet kunnen vinden.

Natuurlijk heb op Cuba nog meer gedaan dan me alleen bezig houden met de kwaliteit en diversiteit van de cocktails. Ik heb ook rum gekocht. Om me heen zag ik veel mensen verschillende Havana Club rums als souvenir meenemen, waarschijnlijk aangezien het daar vele malen goedkoper is. Maar ik wilde iets meenemen dat hier niet zo eenvoudig te vinden is (of die ik nog niet eerder heb gezien). Uiteindelijk zijn het twee flessen rum geworden. Eigenlijk anderhalf, want die ene bevat maar 350 ml.

De eerste, Ron Refino Arecha, is een witte rum, die zelfs puur best te versmaden is, zeker voor een witte. Ik kocht ‘m bij een tankstation voor het indrukwekkende bedrag van €0,80. Ondanks die hoge prijs was het het wel waard vond ik. De tweede was nóg duurder (iets meer dan €40) en is een gerijpte van 12 jaar oud, Ron Mulata de Cuba Reserva Real. Die ben ik nu aan het proeven en valt ook zeker niet tegen.

Het lijkt me leuk als we binnenkort weer eens bij elkaar komen om Cubaanse rums te vergelijken. Medereisgenoot Martijn heeft de Havana Club Gran Reserva gescoord waarvan ik de oude versie dus al had, en hij nu de nieuwe. Kunnen we kijken of daar merkbaar verschil tussen zit en de souvenirs van Pipster en Manon van vorig jaar er ook bij pakken.

Wie zegt er nog meer Arrrrrrrrrrr?

Salud, Amor Y Dinero!

Een Trader Vic’s zou volgens de website niet op onze reisroute te vinden zijn. Dat pakte anders uit…

Zitten we blaadjes uit te pluizen voor nog een beetje redelijke cocktailbar in Shanghai, klinkt er plots zo’n beetje EUREKA naast me. Op de stadsplattegrond staat met duidelijke letters het woordje – TRADER VIC’S –  Op loopafstand van het hotel. Waahaaaaaah! Waanzin! Bier wegklokken! Schoenen aan! Even na half 10 PM gaan we op pad voor Trader Vic’s, Search for the Holy Grail part III.

De regen is zo goed als weg, het windje zit in de rug en zo lopen we met ferme pas door Shanghai. Zit ie er echt? Kunnen we em vinden? Op de juiste hoek van de straat: ja! Trader Vic’s staat op de zijmuur vermeld! Maar wat is het donker… Issie dicht op dinsdag? Nee, het pand is een grote bouwplaats; Trader Vic’s is niet meer Waahaaaaaah!

De anti-kraker lijkt onze teleurstelling te begrijpen, wij begrijpen niets van zijn Chinees. Is Trader Vic’s verhuisd naar die straat? Oke! We lopen en lopen en lopen… geen Trader Vic’s. Hadden we toch die taxi moeten nemen? Of zei die vriendelijke man: ‘Bij mijn broer kun je ook heel lekker eten en drinken. Deze taxi brengt je naar hem toe!’ We zullen het wel nooit weten.

Bij thuiskomst het nog even uitgezocht: er is inderdaad echt geen Trader Vic’s meer in Shanghai. Fraai verhaal>>