Over BBB Remixed, Jenever en Tiki Time #12. En smurfen.

Okee, het duurde wat langer dan verwacht, maar dan heb je ook wat. Zo’n 250 pagina’s vol foto’s, tekeningen, anekdotes en vooral….recepten. Jawel, Beachbum Berry Remixed is binnen. Afgelopen vrijdag werden er zes exemplaren op kantoor bezorgd, en dus ben ik dit weekend meteen begonnen met doorlezen en proberen.

Ik zou er een uitgebreide boekrecensie van kunnen maken, maar dat doe ik niet. Een boekje dat het beste (en verbeteringen) bevat van twee toonaangevende tiki cocktailboeken en daarbovenop nog eens zo’n 100 nieuwe recepten, heeft geen verdere toelichting of aanbeveling nodig. Het ziet er daarnaast nog eens prachtig uit (hoewel ik de oude ringband nog steeds handiger vind). Gewoon kopen dus, zeker als je de Grog Log en Intoxica nog niet hebt.

Nu wil het lot toevallig dat we aanstaande zaterdag wederom bij elkaar gaan komen voor een hapje en een drankje. Eh, drankjes. Het lijkt enigszins aannemelijk dat ik niet de enige ga zijn die iets uit dit nieuwe boekwerk gaat serveren. De afgelopen keer was ik uit tijdnood niet aan voorproeven toegekomen, en dat wilde ik dit keer voorkomen (ook al pakte het gelukkig goed uit). Ik heb dus al een paar (nieuwe) receptjes geprobeerd. Het is zeer waarschijnlijk dat ik zaterdag aan ga komen zetten met de Opaka Raka. Dus kiezen jullie even een ander, okee?

Tijdens een kraambezoekje gisteravond bij mensen die zaterdag afwezig zullen zijn (ook hier gefeliciteerd!) merkte Peter zeer scherp op dat Junipero Gin hem toch direct wel heel sterk deed denken aan juniper berries (goh!), jeneverbessen, en dus jenever. Hoe zou ie smaken met jenever in plaats van (Tanqueray) gin? Het is tenslotte familie. Dat leek me leuk om te proberen, met de beste graanjenever van de hele wereld, uut Grunn. Ehm, nee. Het drankje verliest z’n bite (en smaak), waarschijnlijk omdat de jenever minder sterk is (35% in plaats van 47,3%). Niet onaardig verder, maar hou gewoon het recept uit het boekje aan. Misschien dat de hoeveelheid jenever verhogen helpt, maar ik vermoed dat dat de smaak niet bevordert.

Hoe komt ie zo blauw? Nee, geen blue curacao. Het is de blauwe kleurstof van de Smurfenmoai.

Tot zaterdag!

De daiquiri, beter laat ontdekt dan nooit

Het is eigenlijk te belachelijk voor woorden en een beetje vreemd ook, maar op Cuba heb ik pas mijn eerste daiquiri genuttigd. Ik sloof me af en toe behoorlijk uit voor tikidrankjes met meer dan 10 ingrediënten, maar het in elkaar zetten van iets basaals als een daiquiri had ik gewoon nog nooit gedaan. Waarom? Eigenlijk geen idee, misschien dat ik dacht dat het niet zo bijzonder zou zijn. Raar, want het is niet voor niks zo’n enorm populaire cocktail.

Nu heb ik ze daar in het thuisland van deze cocktail natuurlijk op vele verschillende manieren gedronken, de één duidelijk beter dan de ander. Maar ik kwam er in ieder geval achter dat die dingen best heel lekker kunnen zijn. Dat vroeg natuurlijk om verdere verkenning na thuiskomst. En dat heb ik gedaan. Ik ben eerst maar eens begonnen met een basisrecept (uit Robert Hess’ The Essential Bartender’s Guide deze keer). Heerlijk.

• 2 oz witte rum (Havana Club)
• 0,75 oz suikersiroop
• 0,5 oz vers limoensap

Schudden en strainen in een cocktailglas.

Daarna was het natuurlijk tijd om variaties uit te gaan proberen. Ik ben daar nog lang niet klaar mee, want er zijn er erg veel. Alle cocktailgidsen bevatten er wel een paar, en er zullen er ook talloze op internet circuleren. Ik heb er inmiddels een aantal geprobeerd, met name uit de boekjes van Jeff Berry.

Een aantal korte observaties:

Royal Daiquiri (Intoxica)
Zeker niet onaardig, maar de toevoeging van parfait amour maakt het er voor mijn gevoel nou niet bijster lekkerder van. Hoogstens wat rozer. Kan ook te maken hebben met het feit dat ik geen groot fan ben van parfait amour. Next!

Don’s Daiquiri (Grog Log)
Eigenlijk gewoon een reguliere daiquiri met honing in plaats van suiker. Ik vind de honing persoonlijk de smaak niet ten goede komen. Ik weet niet precies wat het is, maar het voegt bij mij niet helemaal. Het scheelt qua smaak niet veel, maar doe mij toch maar het origineel dan.

Lychee Nut Daiquiri (Grog Log)
De meest creatieve (en bewerkelijke) uit het lijstje tot dusver, door de toevoeging van hele lychees. Dat betekent dat dit dus door de blender moet, maar het is niet anders. De eerste keer ontdekte ik na afloop dat ik toch de lychees (uit blik) toch even beter schoon had moeten pulken, want er zat troep in het eindresultaat. Dat drinkt irritant. De tweede keer beter wel op gelet. Het oordeel? Mwoah. Beetje slapjes, geen hoogvlieger. Misschien als je groot lychee fan bent dat dit je ding is, maar voor mij niet helemaal. Los van het feit dat een frozen daiquiri een stuk minder prettig drinkt als je het mij vraagt.

Hemingway Daiquiri (The Essential Bartender’s Guide)
Mijn voorlopige favoriet. De toevoeging van grapefruitsap en een beetje maraschino likeur is gewoonweg briljant. De  maraschino verrijkt subtiel de smaak en de grapefruit maakt ‘m extra fris.

Gold Cup (Grog log)
Deze kende ik al langer en vind ik ook al tijden erg lekker. Dit was vaak mijn drankje om naar te grijpen als ik behoefte had aan een simpele en niet al te grote cocktail. Het is alleen zaak om niet per ongeluk uit te schieten bij het doseren van amandelextract, omdat dat dan erg snel heel erg gaat overheersen (is me wel eens overkomen). Die drie druppels zijn echt genoeg, geloof me.

Derby Daiquiri (Grog Log)
Niet doen. Jus d’orange is best lekker, maar niet in een daiquiri. Zeker niet een vol ounce op zo’n klein drankje. En waarom blenden?

Ik ben nu al benieuwd naar de inhoud van Beachbum Berry Remixed. Nog even geduld…

Oh, en ter vermaak tenslotte: echt zo verschrikkelijk slecht, hilarisch… Filmpje!

Welkom in 2010!

Ondanks dat het weer misschien vraagt om Hot Buttered Rums en andere warme versnaperingen toch eerst maar weer eens een berichtje over drank met een hoop ijs er in. (Bovendien was iemand me al voor.) Ik realiseerde me namelijk een tijdje geleden al dat er op deze site eigenlijk weinig meer wordt geschreven over drank. Wel over mensen die op verschillende plaatsen drank tot zich hebben genomen, maar niets over de dagelijkse drankperikelen. Daarom dit bericht.

Een groot gemis bij de verschillende groentewinkeliers in Alkmaar vind ik al tijden het ontbreken van stervruchten. In Amsterdam koop je ze ongeveer op iedere straathoek, maar hier kwam ik ze maar nergens tegen. Tot afgelopen zaterdag. Tot mijn grote verbazing zag ik die dingen opeens liggen bij de Sultan. Hup, meteen eentje scoren dus. Qua smaak stellen die dingen niet zo bijster veel voor, maar als garnering zijn ze subliem. Tijd voor een foto voor het blog. Nu nog een drankje.

Volgens mij heb ik tegenwoordig een nieuw favoriet weblog, te weten A Mountain of Crushed Ice. Een bijzonder leuke en gevarieerde site als je het mij vraagt met veel interessante recepten. En veel tiki. Daar ging ik hedenavond dus maar weer eens iets van proberen. De keuze is gevallen op de Polynesian Triangle. Waarom die? Leek me lekker, niet te ingewikkeld, gewoon proberen dus. En lekker is ie.

Ik moest traditioneel natuurlijk een beetje smokkelen met de ingrediënten. Dat lijkt wel traditie te worden, maat gaat me tegenwoordig ook steeds beter af. Oefening baart kunst, gok ik. De custom-made vanillesiroop had ik natuurlijk niet, en ook geen spiced rum uit New Orleans. De andere rums wel uit dezelfde familie, maar een ander merk. Nu gokte ik dat het gebruik van andere merken en gewone vanillesiroop niet zo’n bezwaar zou zijn, maar de bite van de kruiden wilde ik er wel bij hebben. In plaats van er peper of chilipoeder bij te pleuren (geeft alleen maar troep in de cocktail), heb ik alle ingrediënten eerst even laten weken met een rode peper en die daarna mee geschud. En dat heeft geholpen. Er zit een licht pittige bijsmaak aan de cocktail, maar niet te prominent. De spiced rum zelf heb ik vervangen door Appleton V/X.

En lekker is ie dus. Zoals al op de site vermeld bij de erboven genoemde Ancient Mariner, smaakt ie een beetje als het lichte en fruitiger broertje van de Mai Tai. Maar dan met een subtiel pittig tintje dat ‘m helemaal af maakt. Best verkwikkend. Helemaal niet verkeerd dus.

Zo zag ie er bij mij uit:

• ¾ oz vers limoensap
• 0,5 oz grapefruitsap
• 0,5 oz  vanillesiroop
• 1 dash Fee’s Whiskey Barrel-aged bitters
• 1 oz El Dorado 12 Yr
• 1 oz Rhum J.M
• 0,5 oz Appleton V/X
• 1 rode peper

Schudden en strainen in een glas gevuld met crushed ice.

Captain was here – Tiki Bar Moskou

www.tiki-bar.ru belooft mooie dames, en dat durven we op een dinsdagmiddag 18.00 uur wel aan. We vinden de bar vrij makkelijk via het kaartje van de website en de menukaart op diezelfde site belooft ons veel goeds.

De entree – The captain was here – geeft ons enigszins jeuk, maar gelukkig lachen twee grote tikibeelden ons toe bij binnenkomst. Royale bar, veel zitplaatsen; helaas is de schommelroeiboot al bezet.

Lees verder…

For relaxing times…

Het is al weer een tijdje rustig aan het front hier. De herfst heeft ook overduidelijk z’n intrede gedaan en de tijd van Hot Buttered Rums lijkt inmiddels aangebroken. Maar eerst even wat anders. Bij een bestelling van The Whisky Exchange van enige tijd geleden kreeg ik een klein cadeautje meegestuurd in de vorm van een mini flesje (een miniatuurtje zoals dat dan heet) van Japanse Yamazaki Single Malt Whisky 12 Yr, uit het Suntory assortiment. Het flesje stond al een tijdje thuis te wachten op een gelegenheid om er iets mee te gaan doen. Ik kon het natuurlijk ook gewoon opdrinken, maar er een cocktail mee maken leek me leuker. En aldus geschiedde hedenavond.

Bij het struinen over het net kwam ik bij een oude bekende een receptje tegen dat veelbelovend klonk. Het betreft een lichte variant op de Cameron’s Kick (die ik ook nog niet kende). Eerst die laatste dus maar eens geprobeerd afgelopen weekend (met Glen Talloch in plaats van Famous Grouse) , want van de Yamazaki had ik maar een klein beetje en ik wilde wel weten waar ik op kon rekenen. Wat bleek? Erg lekker. Een bijzondere keuze aan ingrediënten, dat toch wonderwel een uitstekend drankje opleverde. Een blijvertje. Maar de Japanse variant, de Kikku no Cameron leek  me nog iets interessanter door de pistache toevoeging.

Ik ben natuurlijk een lui mens (zeker voor één drankje) dus heb gesmokkeld met de Pistache Orgeat door gewoon fijngemalen pistachenootjes te laten weken in kant en klare orgeat, maar het resultaat zal niet radicaal verschillen schat ik zo. Het resultaat is echt een bijzonder smakelijke cocktail. Het verschilt ook qua smaak nog best wel met de Cameron’s Kick, dus de andere ingrediënten merk je echt wel. De pistache proef ik (subtiel) nog terug ook. (Zou mijn smaak zich aan het ontwikkelen zijn?) Ik vermoed dat deze whisky nergens in het assortiment zit in Alkmaar dus misschien wordt het even zoeken, maar het zou zomaar kunnen dat ik daar even achteraan ga. Lekkur!

Kikku no Cameron

• 2½ oz Yamazaki 12 Yr Whisky
• ½ oz Tullamore Dew Irish Whiskey
• ¾ oz Pistachio Orgeat syrup
• ¾ oz vers citroensap

Mengen, schudden met ijs, strainen in een koud cocktailglas. Garnering was ik te lui voor, maar met een twist sinaasappelschil ziet ie er ongetwijfeld perfect uit.

Tiki Taky, Praha

Anderhalve week geleden was ik een weekendje in Praag. Mara opzoeken. Geslaagd weekend, erg leuk elkaar weer eens te zien en te spreken. En ik was ook nog nooit in Praag geweest. Prachtige stad, gezellige sfeer en we hadden nog eens fantastisch weer ook. En Praag had een extra bonus daar nog eens bovenop: een heuse tikibar! Die moesten we natuurlijk even aandoen. En aldus geschiedde.

De tikibar draagt de naam Tiki Taky en ligt enigszins buiten het echte centrum. Het is een vrij kleine tent, en daarom best knus. De aankleding was creatief gedaan. Niet de luxueuze ambiance die ik op foto’s van Trader Vic’s Londen bespeur, maar veel meer zelf bedacht en samengesteld. Het budget zal ook anders zijn geweest. Maar het was evengoed allemaal erg sfeervol, tot aan vliegende schildpadden die op het plafond waren geschilderd. En de bar zelf was gewoon keurig van bamboe en riet, zoals je verwacht. De verlichting was aan de donkere kant, hetgeen een intiem sfeertje creëerde.

En de cocktails? Hoe waren die? Nou, best heel aardig, maar niet ook niet heel geweldig. We hebben allebei eerst een Mai Tai geprobeerd en daarna een Scorpion. De Mai Tai was zo’n recept met ananassap erin. Niet authentiek dus en veel zoeter, maar deze was op zich helemaal niet verkeerd. De Scorpion hadden we daarna zorgvuldig uitgezocht op het ontbreken van hevige zoetmakers. Dat pakte goed uit. Deze was meteen een stukje steviger van smaak. Zeker geslaagd. En beide drankjes werden geserveerd in zorgvuldig gegarneerde Tiki mokken! Pluspunt!

We besloten nog een derde cocktail toe te nemen, alvorens af te zakken naar de nabij gelegen alternatieve (Parkhof-achtige) kroeg om daar bier te gaan tanken. Schandalig genoeg kozen we beiden voor een niet-tiki cocktail. Mara koos een gin en wodka-gebaseerde kersen(?) cocktail die helaas te waterig bleek door te veel Spa rood. Mijn Cosmopolitan was ook niet de lekkerste die ik ooit heb gedronken, maar ook zeker niet de minste. En het was mooi geweest.

Kortom, we vonden de cocktails van best okee niveau en de ambiance gewoon erg leuk. De muziek vroeg er wel om niet al te lang te blijven hangen (de helft was Richard Cheese-achtige flauwe muzak, gaat snel vervelen), maar paste op zich wel. Een prima plekje om relaxed een tijdje te verpozen in alle rust. De eigenaar bleek een Amerikaan in een Otto’s Shrunken Head T-shirt, en het zou zomaar kunnen dat het menu hier op die tent gebaseerd is. Dus, ben je in Praag: ga gewoon even langs, is leuk.

Gratis spullen, aflevering 1

Zoals jullie ongetwijfeld ook in het gastenboek hebben gelezen, heeft het hebben van een weblog voor het eerst geresulteerd in gratis spul. Alcoholloos spul, dan helaas weer wel, maar toch leuk. Via het PR bureau dat belast was met de Nederlandse introductie, kreeg ik op kantoor uiteindelijk twee flesjes POM Wonderful 100% puur granaatappelsap overhandigd. Het schijnt in de States behoorlijk groot te zijn, en blijkbaar was nu de tijd rijp om ook de Nederlandse markt te bestormen. Bij een PR campagne hoort natuurlijk allerlei wervend materiaal over hoe geweldig en gezond het allemaal is. En als ik alle flyers en aanverwante materialen mag geloven, leef ik minstens 5 jaar langer als ik dit spul maar vaak genoeg drink. Lekker interessant allemaal, het gaat mij gewoon om de smaak.

Ik kocht eigenlijk maar zeer zelden granaatappelsap, omdat er (voor cocktails) eigenlijk niet zo vaak om gevraagd wordt. Grenadine, dat wel, maar da’s toch iets anders. Als ik het koop, haal ik altijd Dimes bij de lokale Turkse buurtsupermarkt. Hoe verhouden ze zich tot elkaar? Nou…ik ga gewoon meewerken aan de PR machine: de POM vind ik duidelijk lekkerder. Het is fruitiger, iets wranger, en heeft een beetje een bite, voor zover vruchtensap dat kan hebben dan. En het verschil was best groot eigenlijk.

Bij de afgelopen Tiki Time heeft Lonn kunnen genieten van één van de receptjes van de officiële website, POM Julep. Vond ik zelf ook erg fris en fruitig en lekker. En op een barbecue een paar maanden terug had ik de Deep Love al eens gemaakt. Die was ook zeer prima te genieten en heb ik dus nog eens gemaakt, maar nu met dit spul dus. Enne…ik vind ‘m weer lekker.

Ik ben wel om eigenlijk. Het is natuurlijk een beetje afhankelijk van hoeveel het moet gaan kosten in de supermarkt straks, maar anders heb ik een nieuw merk gevonden. En de flesjes zien er ook nog eens leuk uit.

Einde SPAM.

De Groene Fee…

Zo, de kogel is door de kerk. Ik heb eindelijk een fles absint gescoord. Sinds het verbod op absint dat in heel veel landen aan het begin van de 20e eeuw werd ingevoerd, is men het volgens mij in cocktails noodgedwongen gaan vervangen door ‘slappe aftreksels’ zoals Pernod of Herbsaint (anagram, op één letter na voor zij die dat niet wisten). Maar dat hoeft sinds een aantal jaar niet meer. Het verbod is opgeheven in de meeste landen en er zijn sindsdien vele merken op de markt gekomen. En naar ik mocht lezen, ook heel veel slechte. Het spul is bepaald niet het goedkoopste in de schappen, dus wilde ik me ervan zeker stellen dat ik geen bocht in huis haalde. Ik heb niet alles onthouden van de verschillende merken die gerecenseerd worden op sites als De Groene Fee en La Fée Verte, maar wat ze bij de slijters hier in Alkmaar hebben was geloof ik dramatisch. Het is La Fée geworden, besteld in Engeland (gelijk met de Goslings 151 rum waarover meer op een later moment).

Ik heb nog niet de juiste glazen en lepeltjes gekocht, dat komt wel een keer binnenkort. Maar ik kan er wel al cocktails mee maken. Zo ook die van de afbeelding hierboven, de Absinthe Suissesse. Ik heb recent de instructies van Kaiser Penguin maar weer eens opgevolgd en m’n eigen orgeat gemaakt. Leuk om te doen, en smaakt ook echt naar amandel in plaats van bitterkoekjes (Monin). Het lag ook voor de hand dus om het bij dat artikel vermelde drankje uit te gaan proberen.

Mijn mening: mwoah. Wel lekker, niet bijster bijzonder. Aangezien je met zowel eiwit als room aan de slag gaat, moet je je helemaal de tyfus schudden om de juiste textuur te krijgen. Maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Ramos Gin Fizz, loont deze naar mijn idee minder de moeite. Maar toch even hier het recept:

• 2oz absint
• 1½oz orgeat
• 1½oz (slag)room
• 8 druppels orange flower water
• 1 eiwit

Schudden met crushed ijs tot je om je moeder gaat schreeuwen, en strainen in een cocktailglas.

Binnenkort meer (tiki?) absint probeersels…

When in doubt, cast fireball

Ja okee, ik ben een geek. Whatever. Ik speel Dungeons & Dragons met een groepje vrienden. Al jaren, omdat ik het nog steeds een ontspannen en gezellig tijdverdrijf vind. Erg boeiend voor dit blog in ieder geval. Maar ik zag pas een D&D advertentie (hiernaast afgebeeld) in een tijdschrift staan die gewoon helemaal tiki was (het betrof een advertentie voor miniatuurtjes). En ik wist dat ik die gewoon wilde gebruiken in een blogpost. Ik had alleen een excuus nodig.

En dat excuus heb ik gevonden: de Dungeon Master cocktail. Okee het is misschien wat geforceerd, maar gun me m’n lolletje. En het smaakt eigenlijk nog best lekker, mits je van whiskey-cocktails houdt. Het is feitelijk ongeveer een Manhattan met een vleugje kersen.

• ½oz Jack Daniel’s
• ½oz Cherry Brandy
• 2 dashes Orange Bitters (Regan’s #6 gebruikt, die ander heb ik niet)
• 1 tl suikersiroop

Roeren met ijs en strainen in een cocktailglas.

Overmorgen mag ik weer. De wereld redden van boze tovenaars, monsters en ander gespuis. Ik ben helaas op het moment niet zelf de Dungeon Master, maar als dat op zeker moment weer wel zo zal zijn, ga ik gewoon de hele tijd deze cocktails naar binnen tanken.

Dungeon Master: “However, through defeat you shall find victory.”
Diana the Acrobat: “What’s that supposed to mean?”
Eric: “It means the warranty has run out on Dungeon Master’s brain.”

Hoe lui zijn jullie?

Je ziet het wel eens staan in de winkel: een fles(je) simple syrup. Suiker opgelost in water. Meer is het niet. En toch vraagt een merk als Monin er eigenlijk best wel veel geld voor. Er zullen dus mensen zijn die dat kopen, terwijl dit toch wel heel erg makkelijk en snel is om even zelf thuis te regelen. Maar hoe ver gaan jullie in het zelf maken van je siropen? Ik ben wel benieuwd. Ik ben op zich een redelijk lui mens, en kom naast suikersiroop over het algemeen niet veel verder dan kaneelsiroop, honingsiroop en coconut cream. En falernum als je dat mee telt. Om bepaalde drankjes uit te proberen of een artikeltje te schrijven, doe ik nog wel eens wat extra, maar als het even kan ben ik die luie gast.

Maar niet bij de hiernaast afgebeelde cocktail. Mijn eerste echte eigen creatie (bewust althans).

Essequebo

• 1½oz El Dorado 15Yr Old
• ¼oz kaneelsiroop (homemade)
• ¼oz falernum (homemade)
• ¼oz orgeat (niet homemade)
• ¾oz vers limoensap

Old-fashioned glas vullen met crushed ice en alles er even doorheen roeren.

Search for the holy grail: Trader Vic’s #2

Our Happy Place

Ja, Trader Vic’s in London. Een vette grijns is ook nu niet van ons gezicht te slaan terwijl we aan een Mai Tai uit een Trader Vic’s glas zitten terug te denken. Kwijl.

Lees verder…

Search for the holy grail: Trader Vic’s #1

Wat een pech: de Trader Vic’s in Berlijn sluit zijn deuren een kleine drie weken voordat wij naar die stad gaan. Wat gegoogle levert een paar andere ‘Tiki’-adresjes op, die we dan maar gaan uitproberen.

Lees verder…

Favorites (1)

Zoals mijnheer de Strandkammer al opmerkte hebben we op zijn verjaardagspartij voornamelijk teruggegrepen naar onze favorieten. Maar aangezien er van die favorieten ook weer verschillende recepten rondzwerven hier mijn favoriete recept voor de Missionary’s Downfall. Word round the camp fire is dat ons aller Beachbum Berry binnenkort met een update van zijn eerste 2 boekies komt, getiteld Beachbum Berry Remixed. Grappig detail is ook dat de oude boekjes die wij al een paar jaar in bezit hebben inmiddels zijn uitverkocht en voor dikke doekoe op Amazon worden aangeboden. Ik ben benieuwd wat het recept voor de Missionary’s Downfall in dit nieuwe boekje zal zijn, aangezien hij in latere seminars een recept gebruikt dat heel anders is dan dat in de Grog Log. Vooral de toevoeging van honey mix is wat mij betreft een gouden greep wat deze cocktail gelijk tot een all-time favorite heeft gemaakt.

• 1/2 ounce fresh lime juice
• 1/2 ounce peach brandy (Bols is beter dan DeKuyper)
• 1 ounce white Bacardi Havana Club rum
• 1 ounce Don’s honey mix (one part honey, one part water)
• 2 ounces diced fresh pineapple (1 ring)
• 10 leaves fresh mint
• 6 ounces crushed ice

GARNISH: Tip of a mint sprig (3 or 4 leaves on short stem) placed in the center of drink.
Put everything in a blender (except garnish). Blend at high speed for 20 seconds at least one minute. Pour into a saucer champagne Hurricane glass.

De hoeveelheid ijs die je erbij dondert is erg belangrijk. Te veel en hij is niet meer door een rietje te drinken, te weinig en hij wordt te waterig. Een bijkomend voordeel is dat we deze waarschijnlijk tot in het einde der tijden kunnen blijven drinken. Niet zoals onze geliefde cocktails met Lemon Hart Demerara 151. Het gerucht gaat namelijk dat deze key rum, waar eigenlijk geen enkele tiki-lover zonder kan, uit de handel genomen gaat worden. Wordt het tijd om te hamsteren? En zoja, hoeveel flessen dan?

They are night zombies!! They are neighbors!!

Ter gelegenheid van Halloween 2007 hebben we destijds bij Tiki Riki en Passie Sassie een vergelijkend warenonderzoek gedaan tussen de verschillende zombies uit Sippin’ Safari. En daarna een zekere hoeveelheid van de winnende versie (de 1934 Punch) meegenomen naar de kroeg. Maar er zijn natuurlijk meer zombierecepten dan de drie die we toen hebben vergeleken.

Niet al te lang geleden stuitte ik bij A Mountain of Crushed Ice al op een paar nieuwe varianten, en vanavond heb ik meer doorgelezen van de oogst van de TDN die erbij hoorde. De belangrijkste daarvan waren bij (wederom) Kaiser Penguin na te lezen. Helaas heb ik alleen niet zo alles in huis om ze gewoon even direct in elkaar te zetten en te proberen. Ik drink op dit moment een (licht aangepaste versie van de) Bloody Zombie, maar dat is eigenlijk niet eens degene waar ik nou het meest benieuwd naar was (en is ook niet heel bijzonder als ik eerlijk ben).

Ik wil eigenlijk wel een aantal van die andere gaan proberen binnenkort. Vrijwel alle ingrediënten zijn volgens mij prima te doen, maar vereisen even wat voorbereiding. Dat ga ik eens inplannen voor mezelf (agavesiroop scoren bijvoorbeeld, want daar had ik eerder al meer dingen mee gezien). Misschien kunnen we wel een tweede zombie taste-off doen (gezellig!), maar daar ga ik gewoon lekker even niet op wachten. Eerst ongeduldig zelf proberen…

Update 14 mei: Mexican Zombie: 3 sterren; Guyana Zombie: 4½ sterren. Van de 5 dus hè…

Eindelijk! Een post over drank!

Geachte lezer,

In tegenstelling tot waar het gezien de activiteit op dit weblog op lijkt, worden er de laatste tijd wel degelijk fijne tropische versnaperingen gedronken in Alkmaar. Alleen ziet u er hier weinig van terug. De laatste Tiki Time ligt al enkele maanden achter ons, maar bij een aantal gelegenheden zijn er inmiddels wel flessen rum leeggeraakt en was zelfs extra ijs uit een nabijgelegen horeca-etablissement  vereist afgelopen weekend. Bij die gelegenheden wordt er veelal gegrepen naar recepten die zich inmiddels hebben bewezen en wij onder onze favorieten mogen scharen. Vanavond echter niet.

Ik kwam hedenavond een prachtige foto tegen op het Kaiser Penguin blog, en was op slag verliefd. Die wil ik ook! Ik heb echter geen Mount Gay Extra Old maar alleen de Mount Gay Eclipse, maar heb ‘m toch gemaakt en gegarneerd. En potverdikkeme, hij’s nog lekker ook, de Rikki Tiki Tavi.

• 3oz Mount Gay Extra Old rum
• ¾oz cognac
• ¾oz vers grapefruitsap
• ¾oz vers limoensap
• ½oz orgeat
• ¼oz suikersiroop

Flash blend all ingredients with 1c crushed ice. Garnish with the symbol of Ra.

Dus, gewoon om deze site weer even op te leuken: dit bericht. Als ik de Mount Gay Extra Old zou hebben, maak ik ‘m daar zeker ook een keer mee, maar zonder is ie ook al prima.

Binnenkort: nog een blogbericht. De benodigde aantekeningen van afgelopen zondag zijn veilig aangetroffen op de deurmat. De foto’s nog niet in de mailbox, maar ik red het ook zonder eventueel.