Oud cocktailboek

Potverdikkeme, daar gaat m’n statement dat ik zelden van die boekjes koop. Maar in mijn recent vermelde boekje stond een foto van het hiernaast afgebeelde boekje. Dat maakte me uiteraard nieuwsgierig, een foto van een oud (uit 1950) Nederlands cocktailboek in een nieuw Amerikaans cocktailboek. Ik vond de kaft eigenlijk meteen wel leuk, met die haan erop. Ik ben dus maar even gaan googlen. En verhip! Ik vond er zomaar eentje voor een redelijk schappelijk bedrag op het net. Ik besloot gewoon niet te twijfelen en gewoon te kopen, zonder verder een woord te hebben kunnen vinden over de inhoud en kwaliteit ervan.

Vandaag kreeg ik ‘m binnen. Het is een schattig klein boekje (16×12 cm) met zo’n ouderwetse kaft van linnen. Wel wat beschadigd, maar het zit allemaal nog bij elkaar. Geen probleem. En het ziet er van binnen ook erg leuk uit, met van die karakteristieke lijntekeningen. Het is uiteraard tweedehands, met een bedrijfssticker in de binnenkaft (van een vleeswarenfabriek uit Amsterdam en de naam van een vertegenwoordiger) en de namen plus data van krijgen van twee oude eigenaren (of gevers). Ik vind het schattig. Laat me toch.

Over de recepten maak ik me niet zo veel illusies, het zal weinig spectaculairs bevatten. Maar je weet nooit. Ik heb er vast eentje uitgeprobeerd:

Alligator Club Cocktail

• 30 gram Rye of Canadian Whisky
• 10 gram Benedictine
• het sap van een halve sinaasappel

Shaken en in een cocktailglas doen. Dit is volgens een speciaal recept van de Club of Alligators, een club van Amerikaanse piloten en luchtvaart-technici in Holland. Een cocktail, waarvan ook gewone landrotten in hoger sferen kunnen geraken.

Okee, geen paprika. Citroengras dan?

Schijnbaar twijfelt men aan de waarde van paprikasmaak in een cocktail. Misschien terecht, het is een beetje een vreemd idee tenslotte. Citroengras dan? Volgens mij had ik het er pas met Pipa al over, dat dat misschien het proberen waard was. Dat heeft misschien meer een smaak die een aanvulling zou kunnen zijn. Nu had ik nog een stengel thuis liggen, en ben ik even gaan zoeken of er al meer mensen op dat idee gekomen waren. Geen verrassing: ja natuurlijk. Ik kwam één recept een paar keer tegen, dat van de (wat een originele naam) Lemongrass Cocktail.

• 2½ oz kokosrum
• 1½ oz citroengrassiroop
• 1 oz vers limoensap

Schudden en strainen in een cocktailglas. Garneren met een stukje stengel citroengras of een dun schijfje limoen.

Oftewel: een siroop maken van het citroengras. In kleine ringetjes snijden, en met 1 kopje water en een half kopje suiker voorzichtig aan de kook brengen en dan een kwartiertje zachtjes laten pruttelen. Af laten koelen en door een zeefje gieten.

Die heb ik dus even gemaakt. M’n Cruzan Coconut is bijna op, dus die spaar ik een beetje. Gemaakt met Malibu dus maar. Het resultaat? Eigenlijk een bijzonder licht en verfrissend drankje. Het citroengras is niet bijzonder heftig in de smaak, dus misschien mag de siroop wat sterker de volgende keer. Maar best heel lekker. Probeer gewoon eens!

Nieuw cocktailboek

Zo, daar ben ik weer. Zoals ook al snel even gemeld in het gastenboek, heb ik deze week een nieuw cocktailboek binnengekregen. Ik heb eigenlijk maar weinig van die boeken in huis, omdat ik liever één goede dan 20 slechte heb, en ben daarom erg huiverig in de aanschaf ervan. Maar toen ik las dat Robert Hess (van DrinkBoy.com) er eentje uit had gebracht, besloot ik na één enkele recensie plus de introductie op Amazon te hebben gelezen dat ik die wel wilde hebben. De prijs viel erg mee ($12,95 plus verzendkosten) en het is nog handig gebonden ook, met een degelijke harde en geplastificeerde kaft en daarbinnen een ringband, zodat ie open blijft liggen en niet zo makkelijk vies wordt.

Maar het gaat uiteraard om de inhoud. Ik las al dat het naast de vertrouwde recepten ook eigen creaties bevatte en andere nieuwe recepten uit zijn professionele en persoonlijke kring. Vooral dat beeld van nieuwe cocktails sprak me aan, want ik weet inmiddels wel hoe ik een Cosmopolitan, Singapore Sling of Margarita maak. Hiernaast bevat het boekwerk uiteraard ook de gebruikelijke introductie in cocktails, de geschiedenis ervan, welke dranksoorten er zijn en hoe de verschillende cocktailfamilies in elkaar zitten. Allemaal op een erg prettige en vriendelijke manier beschreven. Het hele boek is sowieso erg fris vormgegeven en voorzien van mooie foto’s die me weer doen verlangen naar de zomer. Bonuspunten worden verder verdiend doordat Dhr. Hess in tegenstelling tot veel van zijn collega’s wél een liefhebber van tiki drankjes is.

En dan de recepten. Ik heb ze natuurlijk nog lang niet allemaal uitgeprobeerd, maar wel al wat zitten doorlezen en er inmiddels drie getest. Eentje daarvan kende ik al, de Ramos Gin Fizz (jummie), maar twee andere nog niet. Hierboven afgebeeld zie je de Pepper Delicious, die tot stand komt door het muddlen van paprika en munt. De link zegt rode paprika, Robert Hess kiest voor gele. Net wat je voorkeur heeft. Ik denk dat ik net als Robert de gele mooier vind. Qua smaak zal het weinig uitmaken. Lekker als je van paprika houdt, want dat proef je echt. Naast de munt en de rest uiteraard. En als derde heb ik er eentje van de auteur zelf gemaakt, de Bloomsbury (links). Eigenlijk een vanille-Martini. Ook niet verkeerd.

Conclusie tot dusver: leuke aanvulling op de collectie. Ga ik vaker openslaan en dingen uit proberen. Voor de prijs hoef je het niet te laten.

Chance of showers in the afternoon…

Om meteen maar met de deur in huis te vallen: ik zat er naast. I fucked up. En eigenlijk op een heel stomme manier achteraf. Korte recap: ik was al een aantal maanden geleden het volgende artikel en drankje op het net tegengekomen en wilde die wel eens proberen. Maar het kwam er steeds maar niet van. Volgens mij kwam dat eigenlijk vooral omdat ik geen Pimm’s in huis had en steeds niet enorm de behoefte had om dat te verzorgen. Sinds vorige week heb ik dat spul wel in huis. Het blijkt een soort kruidenbitter, vergelijkbaar met Juttertje of Beerenburg. Dat soort drank verwacht ik blijkbaar alleen in aardewerken kruiken. In ieder geval was het dus tijd voor de Emotional Weather Report.

Alleen…ik slaagde er achteraf dus in om het totaal te verknallen. Ik ben heel enthousiast begonnen om letterlijk te doen wat er stond, zonder even zelf na te blijven denken. Achteraf zat in de siroop gewoon te veel chilipoeder (en ook te veel kardemom). Het leverde een veel te dikke siroop op (te veel water verdampt), met een veel te heftige smaak. Met 2 ounces van die siroop proefde het eigenlijk alleen nog maar naar chili en kardemom, zelfs de gember was nauwelijks meer te herkennen. Mijn creatie was volledig uit balans (en achteraf ook niet goed genoeg door elkaar geroerd). Door de gootsteen dus..

Maar wat geschiedde? Ik meldde mijn ervaring hier op het blog, zoals ik dat wel vaker doe. Maar nu reageerde de auteur van het artikel zelf opeens. Betrapt! Waarom ik het dan wel niet lekker vond, en met wat tips om het nog beter te maken. Tja, dan moet je wel hè… Blij toe achteraf, want ik heb het nu wat anders gedaan en het smaakt me nu uitstekend (wat ik ook verwacht zou hebben). Ik heb de siroop wat minder heftig gemaakt en er iets meer limoensap in gedaan (½ oz) en proef nu wel alle andere dingen die er in zitten. Best lekker dus. Ik heb trouwens meteen een tweede gemaakt, alleen niet met Pimm’s maar met Juttertje. Stiekem vind ik ‘m dan nog iets lekkerder zelfs.

Dus: Chris (mocht je dit lezen) bedankt voor de feedback die me ertoe zette het toch nog een keer te proberen. Ik ga meer van je blog proberen in de toekomst. Je kan dit blijkbaar best redelijk lezen met Babelfish of Google Translate, dus ik vertaal de boel niet. En ik heb ook voor de gelegenheid ook Nighthawks at the Diner opgezet. Dat blijft toch een fijne zondagmiddagplaat…

Mooi roze is niet lelijk

Ik ben de laatste tijd een beetje bezig om wat meer cocktails met bijzondere ingrediënten uit te proberen om te kijken of dat nog verrassende drankjes oplevert (zoals de FIN). Gisteren pakte dat uit in een minder geslaagd experiment, maar de hiernaast afgebeelde cocktail maakt mij wel gelukkig. Het is (wederom) afkomstig van het blog van TraderTiki, en gebruikt pitayasiroop als ‘gek’ bestanddeel.

Het is niet helemaal hetzelfde als op zijn blog, aangezien hij op zijn blog een vrucht had die ook van binnen roze was. Die van de Sultan (€0,79) was wit van binnen, een andere variant. Het schijnt qua smaak weinig te verschillen, maar de kleur is natuurlijk behoorlijk anders. Ik heb thuis wel de luxe van een sapcentrifuge en was daardoor aanzienlijk minder tijd kwijt. En ik kon ‘m alsnog knalroze maken door er ook wat van de schil doorheen te raggen.

Lees verder…

Tiki Time #9

Lees verder…

Tiki Time #9 – Voorbeschouwing

De laatste paar keer was ie er niet, maar deze keer dan maar wel weer eens: de voorbeschouwing op de volgende editie van Tiki Time. Aanstaande zaterdag de 10e januari. Het wordt vast een mooie winterse dag, waarbij het ijs gewoon uit een volgelopen regenton zou kunnen worden gehakt (ware het niet dat dat gewoon vies zou zijn).

Wat gaat iedereen maken? Laat het maar weten!

De aanvang zal zoals gebruikelijk tussen 20:30u en 21:00u zijn…

Update: de nakomers waren een Volcano, Mai Tai en een Cherry Blossom cocktail…